Topptrimmen 2014-2016, Nordre Dyrhaugstind

Oppdatert 28.8.2016:

Da har eg gått ein tur til opp her.
Og i den samanheng kan det være greit å komme med nokre opplysningar som gjorde god nytte for seg.
Vi køyrde fram i Ringsdalen, ein noko sjaber anleggsveg, og parkerte like før bekkeinntaket der. Der kan ein krysse elva ved å gå på nedsida av den vesle demningen. Sidan elva jo går i røyr herifra, så er det nemleg tørt. På heimattvegen prøvde vi å krysse elva lenger inne i dalen, men det gjekk ikkje.

Etter dammen er det sti, og eg vil anbefale å følgje denne til ein er komen forbi dei verste vidjekratta ein kan sjå oppe i dalsida. Da kan ein bryte rett opp, og ein kjem opp på Nedre Dyrhaug ganske så kjapt. Deretter er det berre å følgje ryggen oppover til Øvre Dyrhaug, og vidare til sjølve posten.

Kvifor er det ein god ide å gå fra Ringsdalen?
Næ, det er totalt over fire kilometer kortare enn å gå fra Turtagrø, og startpunkt er på godt over 1000 m.o.h. dvs. vi får ca. 120 høgdemeter mindre å gå enn fra Turtagrø.
Rett nok har sikkert dei aller fleste som er med på Topptrimmen denne perioden allereie vore på denne toppen, men hvis det framleis er nokon att: Gå fra Ringsdalen. Vi brukte nøyaktig to og ein halv time opp, på ein heller tung dag, og totalt vart det 1062 høgdemeter. Distanse 10,4 km, og det er inklusiv litt surr med å krysse elva på veg nedatt.
Vi traff andre fjellfolk denne dagen som gjekk fra Turtagrø. Deira Stravaspor viser ein tur på 14,4 km. og over 1200 høgdemeter. Det er jo ein forskjell som kan være verdt å merke seg.

På veg nedatt til bilen.

Her ser vi inn Ringsdalen, og sjølve bekkeinntaket til venstre. Fortset inn stien på motsatt side, og forbi småkratta, så sparer du deg ein del bal.

Tørrlagd elv. Vi ser brua på "Tindevegen".

Ein liten pust i bakken før den siste biten ned til bilen.

Ringsdalen.

Dyrhaugsryggen gir fin utsikt.

Men på toppen var det skodde denne søndagen i slutten av august 2016. Kontrasten var rimeleg stor til det flotte utsynet fra i fjor sommar.

Stravaspor pr. 28.8.2016.

*******************************************************





Klart for tur nr. 8, og det var ingen ringare enn denne utgåvas høgste topp, Nordre Dyrhaugstind, høgde oppgitt til heile 2100 m.o.h.
Eg tviler kanskje litt på om den høgda stemmer, men det høyres nå litt imponerande ut.

Startpunkt er oppgitt til anten Turtagrø eller i Ringsdalen.
Eg valde ingen av delene, men sjekka med kartet og kjentfolk på førehand, og gjekk opp fra det som heiter Skagastølen.
Det var eigentleg heilt OK, for det er merka sti, på kartet vel og merke. I terrenget var det verre, så eg kasta bort eit par minuttar på å velge dette startpunktet. Ein gamal og lite brukt sti i terrenget er tegna inn som sti på kartet.
Vel, terrenget var såpass greit at det gjekk fint å finne fram utanfor stien også, og eg kom opp til eit vatn på det som heiter Nedre Dyrhaug. Her ser ein laaaangt opp mot toppen, og tru meg: Det er MYKJE lenger enn det ser ut til. Dyrhaugstind er ein av desse store fjella der ein blir som ein mygg. Ein kilometeres gange til, og eg kom opp til eit par nye små vatn oppi fjellet, nemleg på Øvre Dyrhaug. Originaliteten kjenner ingen grenser i Jotunheimen. Her traff eg fire unge spreke individ, som hadde vore på toppen. Dei kunne melde om fint vær og lite vind.

Etter nokre hundre meter til, så traff eg enda eit par personar. Dei viste meg litt til høgre oppover ryggen, der var det visstnok satt opp nokre vardar her og der, og ein kunne sjå noko som likna ein sti oppover.

På førehand hadde eg høyrt at denne turen skulle være mykje lik Steindalsnosi, med masse stein og greier, men no var eg alt komen opp på 1500 m.o.h. utan å ha særlege problem, så det var nå uansett bedre.

Det låg og att store snøfenner. Eg kryssa eit par av dei oppover, men dei skulle komme til langt meir nytte når eg skulle ned att....
Snøen var heilt grei å gå på, iallfall bedre enn å stavre seg omkring i ei samanhengande røys ala Steindalsnosi.

Men det var utruleg kor drygt det var oppover. I avstand er det rett nok ikkje så langt, men det stig jamnt og trutt heile vegen. Først når ein nærmar seg 2000 m.o.h. så flatar det ut, og Dyrhaugsryggen vert smalare og smalare. Rett før det vert så smalt at det sikkert kan være litt ubehagleg for nokon kvar å gå, så er posten plassert.
Når eg snakkar om ubehagleg, så tenker eg på høgder.
For her er det høgt ned. VELDIG høgt. På begge sider. Ikkje slik at ein treng å utpå dei verste plassane, men hvis ein vil, så kan ein omtrent flyge ned att på begge sider, både mot Skagastølstindane og mot Soleitindane/Ringstind.

Utsikta her oppe er noko av det mest storslagne ein kan oppleve som vanleg turgjengar i dette området. Det er eit makelaust utsyn, og i dag var det strålande sol, noko som jo var heile årsaka til at eg var der. Det å reise opp hit i dårleg vær er heilt meiningslaust. Bli heime dersom det er skodde. Ikkje berre fordi at ein ikkje skal gå i skodda, men da ser ein jo ingenting, og da synes eg heile hensikta med turen er borte.

I dag altså: Klart og sol i 360 grader. Fantastisk. Hadde det ikkje vore for dei litt barske vindkasta som kom innimellom, så kunne eg blitt der enda lenger enn eg var.

Medan eg var på toppen, så høyrde eg stemmer. Ikkje inni hovudet, men av folk eg ikkje kunne sjå. Så, borte på sjølve Store Dyrhaugstind, såg eg tre personar. Dette var tre klatrarar som hadde kome fra Bandet. Det var no blitt godt utpå ettermiddagen, og dei hadde starta på morgonkvisten. Klatring er ikkje for stressa folk.
Desse tre var openbart i langt bedre form enn meg, men eg slo nå følge med dei nedover. Vi sklei på dei lange snøfennene nedover, og det er garantert dei kjappaste 600 høgdemetrane eg har kome ned nokon gong. Trur ikkje vi brukte meir enn eit kvarter, det gjekk så det kosta nedover. Fin passe fast snø i eit par kilometer..... Skulle hatt med eit lite akebrett. Dei tre klatrarane skulle nedatt på Turtagrø via Skagadalen, så da takka vi for følget, og skilde lag nede på ca. 1500 m.o.h. Da var eg komen ned att på Øvre Dyrhaug, og det var tid for litt mat, dessert og belønningsdrikke.

Medan eg satt der åleine oppi fjellet, så fant eg ut at eg kunne gå ein litt annan veg ned til bilvegen. Det var framelis ingen sti, men eg tok det med ro, og tok det heile som ein rusletur i høgfjellet. Fint vær, og inga grunn til å kave seg ned att i full fart.
På kartet er det tegna inn ein sti inn Ringsdalen heilt nede fra vegen før ein kryssar brua når ein kjem fra Turtagrø.
Men påny var dette berre ein lite brukt og svært dårleg sti. Det betydde at eg for andre gang på samme tur hadde følgt kartet, og berre funne to ubruklege stiar, ikkje bra.

Uansett kom eg velberga ned att utan problem, og ikkje minst utan å ha så jekla vondt i knea som etter turen til Tussen i forrige månad. Den kjappe turen på snøen hjalp nok godt til i så måte.
Dessutan hadde eg støtte på begge knea, og gjekk også for første gang topptur med gangstavar. Det burde eg ha gjort for lenge sidan.

Hvis eg kan få komme med velmeinte tips, så må det være å starte fra Turtagrø. Der skal det være skilta innover mot Skagadalen. Ein får litt lenger å gå, men det var altså ikkje noko sjakktrekk å starte på Skagastølen, til tross for at det er merka sti der. Inni Ringsdalen kan sikkert også gå an. Hadde eg fått gå turen ein gang til, så hadde eg starta der. Da er ein alt komen opp på over 1000 m.o.h. i bil...

Turen er på langt nær så steinete og fæl som opp på Steindalsnosi. Rett nok er det ein del ur, men det er ikkje fullt så bratt, og som nevnt er det mange store snøfenner som ein kan gå på. Det kan sikkert være ein god ide å reise no i haust, for det er slett ikkje sikkert at det blir så fine tilhøve neste sommar.

Det var uansett ein veldig flott tur. Det er omtrent umogleg å gå feil. Dyrhaugsryggen smalnar gradvis til oppover, og når det er så smalt at du ikkje vil gå lenger, så er du på posten.
Utsikta er som nemnt aldeles utruleg. Kor mange mil eg såg i dag har eg inga aning om, med det totale arealet eg kunne sjå var kjempedigert. Lodalskåpa, Hest, Bleia, Tundredalskyrkja, drøssevis med kjente og flotte toppar i einkvarretning. Som sagt: Inga vits i å gå her i drittvær.

Litt tall: Heile turen var 11,6 km. Eg fekk 1178 høgdemeter, noko som seier at her stig det jamnt heile vegen. Ikkje mykje opp og ned her!
Fra bilen og opp brukte eg nøyaktig to timar og 39 minutt. Det inkluderer surret i byrjinga, og alle stopp for å finne vegen.
Heile turen tok fire og ein halv time, inklusiv matpause, klesskifte, fotosession.... Total "moving time"var på tre timar og 33 minuttar. Det er såleis ikkje ein spesielt lang tur, og eg kan garantere at eg ikkje går spesielt fort.

Konklusjon: Den desidert flottaste utsiktstoppen eg har vore på EVER, og vel verdt bryderiet.
Du kan glede deg til du kjem opp. Men eg gjentek: Gå i finvær. Hvis du absolutt skal gå i dårleg sikt, så er det nesten vekkasta å gå hit.

Ellers: Når eg var komen nesten ned att, så møtte eg fleire personar på veg opp/inn i fjellheimen. Forhåpentlegvis skulle dei ikkje så langt, eller dei hadde telt med. Det var byrja å bli kveld, og neppe gunstig å legge ut på altfor lang tur. Jotunheimen er ikkje til å leike med.

Og nå: Bilder.

Her er eg da komen opp på det som er kalla Nordre Dyrhaugstind. Posten er lett å sjå, ein kan ikkje gå meir enn fem meter på kvar side, så denne kan ein ikkje unngå å finne. Og rett bakom erdet veldig smalt.

Obligatorisk med eit bilde av posten og Storen i bakgrunnen.

Skagastølstindane. Hvis eg ikkje hugsar heilt feil så har toppen lengst nord, dvs. til venstre på bildet vore med på ein topptrim ein gang.

Altså....eg har nesten ikkje ord for kor fint det var denne dagen...

Ser du klatrarane?

No er det nok lettare. Det seier litt om dimensjonane. Dette er altså Store Dyrhaugstind, 2142 m.o.h. men det er for dei meir klatrevante og neppe anbefalt for oss vanlege fjellturfolk.

Eg gjekk opp til høgre på ryggen, men kryssa eit par snøfenner likevel. På veg nedatt sklei vi samanhengande omtrent heilt fra så langt oppe ein ser snø og heilt ned.

Startpunktet. Eg gjekk opp den vesle grusvegen. Og eit godt råd: Ikkje gå der.

Her er Stravaspora for heile turen. Som ein ser kom eg nedatt på ein heilt annan plass enn eg gjekk opp, og eg følgde kartet begge vegar, for det skulle liksom være stiar der. Men altså: Det var det ikkje. Vi snakkar da om dei første fem-seks hundre metrane, samt dei siste fire-fem hundre.

Og her er sjølve toppen. Som ein ser smalnar  det veldig inn på slutten, og høgdekurvene fortel atdet er bratt og høgt ned på begge sider. Vis aktsemd!!

Sykkelturar på uvante vegar

Oppdatert 2.10.2015:
Legg inn nokre bilder fra turen fra Anda til Skei onsdag 19.8.2015. Ein flott seinsommardag, men med ein del motvind. Gjekk i sneglefart i Våtedalen, men detvarvarmt og fint i været, så da fekk eg heller tåle litt vind.

Eit tips: Dersom ein skal sykle denne turen, så ta av fra  Riksvegen (eller er det Europaveg?) på Anda, og køyr denne idylliske og rolege vegen inn mot Sandane. Den ligg godt oppe i landskapet, slik at ein har fin utsikt ned til Gloppefjorden her og der. Den gamle riksvegen nede langs fjorden er litt meir trafikkert.

Utsikt mot Rygg.

Sandane.

Langs Breimsvatnet tok eg ein stopp berre fordi det var så fint og varmt.

Her er eg komen forbi Byrkjelo, og grunna den ganske tettetrafikken (for ikkje å snakke om farten) så er det ein god ide å sykle på gang/sykkelvegen så langt ein kan.

Ein ser kanskje ikkje vinden på bilda, men den var ganske heftig. Gangvegen kan ein følgje eit par kilometer fra Byrkjelo.

Og her er eg komen til kommunegrensa. Kun nokre kilometer att i lettare terreng fra Klakegg og ned til Skei. Ein flott tur var det på knappe fem mil.

***************************************************************************



Ingenting er så artig som å sykle i nytt og variert terreng, eller på nye  vegar rettare sagt.

Var til Kvinnherad forrige veke, og fekk der gleda av å trille på stader der eg aldri har fått sykle før.

Vi pleier å ta oss ein tur eller to til Kvinnherad kvart år, men først no fekk eg somla meg til å ta med tohjulingen. Det er eigentleg ei stor skam.
Kvinnherad kommune er ganske vidstrakt og har ein del vegar å velge mellom for oss som likar å trille. Det er også høve til å ta ein fin rundtur som inkluderer ein liten ferjetur. Aberet da er at ein havnar på meir trafikkert veg mellom Husnes og Rosendal, samt at ferja ikkje går kvart minutt for å sei det slik. Kommunen er i areal over 1100 km2 og har eit folketal på ca. 13200.

Eg valde å sykle fra Matre, over "fjellet" som dei kallar det lokalt, og ned til Omvikdalen og inn til Rosendal. Der er det obligatorisk med ein snue opp til Baroniet før eg for min del valde å trille heimover att.

Vegen over "fjellet" er ganske lite trafikkert, og av heilt grei standard. Toppen ligg på ca. 380 m.o.h. Vegen vart utbetra for nokre år sidan, og siste åra er det lagt ny asfalt her og der. Ein kan også køyre langt innover mot Folgefonna på gode anleggsvegar etter kraftutbyggingar på1950 og -60 talet. Alternativt kan ein køyre til Åkra i stikk motsatt retning. Der er det nokre små tunnellar, og vegen er meir "variert"...
Generelt sett kan ein sei at det er eit veldig fint sykkelterreng, med kortare bakkar enn våre lokale fjell her i Sogn.

Det er i grunn berre ein einaste ulempe, og det er eit svært uforutsigbart vær, som inneber mykje regn.
Matre har Norgesrekorden i nedbørsmengde, 227 mm. nedbør på eitt døgn. Ikkje berre det: Det er målt meir enn 200 mm nedbør i løpet av eitt døgn berre seks gonger her i landet. Fire av dei seks gangene er i Matre....

Så da eg la avgårde torsdag 6. august var det brukbart vær (merkeleg nok). Da eg var komen ein kilometer oppi "fjellsida" (Det er rett inn i ein stigning på ca. 3 km. og 250 høgdemeter) så såg eg det var ei regnsky uti fjorden bak meg. Det var langt ut dit, så eg tenkte at dette gjekk sikkert greit.
Så feil kan ein ta.
To minuttar seinare så bøtta det ned. I mengder.
Ned att fjellet, dvs. mot Rosendal, så plaska det. Her er det ei fin rettstrekke nedover, men grunna mykje vatn på asfalten måtte eg ta det litt med ro. La så vegen utom til Dimmelsvik trur eg det heiter, før eg trilla riksvegen inn mot Rosendal.
Regnet hølja ned like hjarteleg, så eg køyrde opp til Baroniet, fant nokre tre å stå under, og åt ei banan. Det var uråd å sjå over fjorden, ikkje grunna tåke, men tett regn.
Vel, været kan ein ikkje styre, så det var berre å komme seg heim att. Tenkte at det vart uansett fire mil og ei fin bakkeøkt, eg måtte jo over "fjellet" att også, og no var det fra havnivå. Svippa innom ein bensinstasjon, mest for å unngå to minuttar plaskregn, kjøpte ein Red Bull og ein Hobby, før eg byrja på bakkane.

Og så: Like brått som regnet hadde kome, så slutta det. Ikkje så mykje at det vart sol, men iallfall såpass at skydekket heva seg og eg kunne sjå fjelltoppane. Ein time styrtregn var over, greit nok det. Ein mengde regn som vi har svært sjeldan her i Sogn.
No var det å sykle rett inn i bakken fra motsatt side, og det var tyngre herfra. Ca. 2,8 km. og 270 høgdemeter og nesten berre rett fram.

Oppe på platået var det nå opphaldsvær, og sidan det nærma seg kveld vart lyset heilt spesielt.
Eg tok anleggsvegen opp mot Blåfalli, her kan ein sykle nesten to mil innover på vegar omtrent utan trafikk, og på nylagd asfalt iallfall dei fire kilometrane som eg tok turen. Veldig fint!
Stoppa oppi hogget og såg utover eit regulert vatn og beundra lyset i horisonten.
No var eg komen opp på ca. 450 m.o.h. men sidan dette er lenger ute ved kysten, så verkar det omtrent som å være oppe på 700-800 m.o.h her heime.
Utan det intense regnet var utsikta nesten malerisk. Eit underleg lys fylte dalføra og eigentleg skulle eg  ha vore der oppi fjellheimen til det vart mørkt, berre for å sjå.

Det var likevel berre til å trille heimatt. Tørr var det uråd å bli etter det kraftige regnet, og det var lite fristande å stå oppi fjellet til ein vart kald.
Til slutt vart det eigentleg ein veldig fin tur på rett nok berre knappe fem mil, men med i alt tre stigningar på i alt ca. 850 høgdemeter fordelt på under mila. Det er merkeleg kor mykje greiare det er med tre kortare stigningar enn med ein lang ala Turtagrø....

Ein ting er iallfall sikkert: Sykkelen blir med til Kvinnherad kvart år heretter. Fantastisk flott sykkelterreng! (Hvis ein tåler regn i bøttemengder som kjem omtrent fra klår himmel)

Vendepunktet ved Baroniet. 

Her er eg komen ca. 450 m.o.h. og det er såleis eit regulert vatn vi ser, ikkje noko fjord eller liknande.

Det går kanskje ikkje så godt fram av bildet, men det plaskregna akkurat her.

Dette er fra toppen av den seige bakken opp fra Omvikdalen, 2,8 km. og 270 høgdemeter.

Ein annan morsom sykkeltur var mandag 10. august.
Etter å ha vore til Dalsdalen tre-fire ganger i år, så fekk eg ideen om å prøve å sykle opp til Kolstad. Rett nok har eg sykla opp dit før, og heilt opp bomvegen  innpå fjellet, men det var på terrengsykkel.
No ville eg prøve med crossykkelen, og eg var klar over at dette kunne bli veldig tungt. Men det var jo heile vitsen.
Lettaste utveksling på crossen er 34 på krank og 28 på kassetten, altså heilt noko anna enn på ein terrengsykkel. Dekka er også heilt noko anna, kun 35 mm, og med crossmønster, ikkje knastedekk som på ein terrengdoning
Ein vanleg terrengsykkel har gjerne krank på 24 som det minste samt opptil 36 på kassetten. Med slik utveksling kan ein omtrent sykle opp Feigefossen.
Dekka er ofte 2,2 tommar, eller iallfall 1,75.


Først innover fjorden, og kun ei vatnflaske. Inga vits i å dra med seg meir enn ein må. Skrotten er uansett tung nok....
Opp fra Luster"sentrum" og til avkøyrsla opp Åsen er det Stravaopplysningar, og her har eg sykla tre ganger før i år. Bakken er ca. 1,5 km. og stig 137 høgdemeter, ein ganske så seig sak altså. Strava opplyser at det er i snitt 9,2% stigning. Eg tok det heilt piano opp her, for eg visste kva som skulle komme.

Men denne bakken er likevel lett samanlikna med det å komme seg opp fra Tadlagjerdet og til Kolstad. Rett nok er det ikkje så langt, berre ca. 1,3 km. før ein kjem opp til snuplassen før sjølve garden. Heilt opp til bruket er det for øvrig ca. 1,6 km. men det er altså dei første 1,3 km. at ein får testa seg. Her stig det ca. 170 høgdemeter, altså eit snitt på 13-14%.
Svingane er svinbratte, og det er mange av dei, faktisk 11 hårnålssvingar i alt. Veldig gøy men også utruleg hardt. Vegdekket er grus, stort sett fast og ok, men med einskilde lausare parti der ein MÅ sitte for å unngå å spinne.
Når ein sit og syklar opp her så kjenner ein at framhjulet er i ferd med å lette, og når ein står så er ein i fare for å spinne. Det var faktisk akkurat på håret at eg klarte å komme opp med crossdoningen. Måtte stoppe å trekke litt ekstra luft etter ca. 700 meter, da hadde det gått på makspuls heile vegen.
Det å komme i gang att var også eit kapittel for seg sjølv.


Da eg kom opp på snuplassen så møtte eg utruleg nok kjentfolk, det var enda bra, for da kunne nokon stadfeste at eg hadde komen meg opp. Neppe mange syklar med bukkestyre som har vore opp her før.

Trilla så over brua og bort til sjølve gardsbruket, måtte jo sjå litt på utsikta.

Deretter var det berre å komme seg nedover att, og ned her var ei oppleving også.
Vel nede i dalføret var det berre til å skifte klede. Inga vits i å gjere det på toppen da ein må sykle så forsiktig ned at ein ikkje vert kald uansett.


Turen opp til Kolstad er å anbefale. Det er bratt og tungt, men på terrengsykkel går det eigentleg greit. Med cross vart det tungt, men det var nå mest for å teste seg sjølv og doningen, og eg prøver nok til fleire ganger også, berre for moro.
På skogsykkel så kan ein komme heilt opp på den lokale anleggsvegen, men her vert det enda brattare enn dei 13-14 prosenta opp til Kolstad. No er det mange år sidan eg sykla opp der, men eg meiner å hugse at her kjem ein opp i ein snittstigning på nærare 20 prosent, og med parti på over 25. Det skal eg love ikkje er å leike med.
Trur sanneleg at eg må skaffe meg ein terrengsykkel å prøve....

Utsiktsbilde ned att Dalsdalen. Rett ved sidan av bjørka kan ein skimte vegen svinge seg opp.

Flott utsyn!

Her er krysset der ein kan ta av opp anleggsvegen. Skal ein sykle opp der så er terrengsykkel einaste alternativet.

...og her er turen opp....