"We`re the Millers"

Ny DVD i heimen, innkjøpt som samlepakke saman med to skrekkfilmar som eg forhåpentlegvis får høve til å sjå. Ein gang.
Men rakk iallfall å rase igjennom "We`re the Millers", ein heller grovkorna komedie om småpusharen David som må raske saman ein liksomfamilie for å smugle to tonn dop fra Mexico.



Filmen er som nevnt ein komedie av det heller grovare slaget om ein mellombels familie, og berre så det er sagt: Dette er definitivt ingen film FOR familien.

Plot: Narkoselgar i småskala David, (Jason Sudeikis) vert rana(!) av ein tenåringsgjeng. Det medfører at han må stå til rette for sjefslangaren sin, og han har ikkje noko valg: Han må reise til Mexico og hente "litt" dop. Når han har gjort det, så er gjelda sletta.
Men David ser ut som ein smuglar, og treng sårt til hjelp. Kva skal han finne på? Jo, han bestemmer seg for å kle seg ut som ein familie....
Han får med seg naboguten, ein 18-åring utan foreldre, samt ein pengelens stippar (Jennifer Aniston) og ei heimlaus jente. Dei blir dressa opp til å sjå ut som ein normal familie, og hoppar på flyet. (Flyscenen er i seg sjølv kosteleg)
Dei får så tak i ein gedigen husbil, som dei køyrer rett inn i eit narkoreir.
Den "vesle" mengden med dop, viser seg å være to tonn marihuana.

Så skal dei heimatt til USA.....

Og som eit ekstra krydder: Dei får sjølvsagt ein meksikansk narkobaron etter seg.
Samt at dei treffer eit anna par i husvogn....


Diverse forviklingar følgjer, og eg må innrømme: Eg lo. Mykje og høgt.
Ein ting er den sanselause banninga gjennom heile filmen; humoren er enkel og rølpete.
Skodespelarane er gode, sjølv om Sudeikis kanskje gjer vel mykje ut av seg.
Ein mykje omtala strippescene med Jennifer er for nokon verdt heile filmen, men akkurat denne scena har fått ein del kritikk. Uforståeleg i mine auge. Aniston er forlengst passert 40, men må seiast å halde seg godt...

Filmen, som kom ut i fjor, gjorde det veldig bra på kino, iallfall økonomisk. Av eit innspelingsbudsjett på 37 mill. USD (der antaglegvis 10 mill gjekk til Aniston). vart det tjent inn pene 270 mill USD. Kritikarane var lunke, men som sagt; Likar du grov humor, så kan du trygt bruke knappe 110 minutt på denne. Sjekk gjerne ekstramaterialet på DVD og BlueRay forresten!!


Nokre småmissar her og der var det jo, t.d. var Ed Helms som narkobaron ikkje det heilt store, men i det store og heile: Ein komedie som du anten kjem til å le høgt og lenge av, eller ein komedie som du kjem til å mislike fordi humoren er primitiv.


Høgdepunkt: Når "Rachel" fra "Friends" seier "Eat a dick" og "A big black cock".

Lavmål: Ed Helms har ein spekkhoggar i akvariet sitt. DUH!!!


Eg er ein enkel sjel og gir glatt ein 
Enkel sjel, enkel humor.

Ju-huuu!

The Hunger Games: Mockingjay

Ein ny tur til Oslo har medført ein ny tur på kino. Eigentleg skulle vi sjå Interstellar, men endte opp med det som sikkert vil bli ein publikumssuksess; nemleg "The Hunger Games: Mockingjay, part 1"
Dette er den tredje filmen i serien, basert på dei populære bøkene med samme namn.
Som med den siste Harry Potter boka er også denne delt i to filmar. Det er sjølvsagt kun for å skaffe meir cash.



Eg har ikkje sett nokon av dei andre filmane før, men har i det minste fått med meg at dette er ein megapopulær filmserie, som nok henvender seg til eit publikum av den noget yngre ungdomstida.
Det er forsåvidt greit nok.
Filmen har fått gode kritikkar, og bl.a. VG har gitt treningkast fem, og  meddelte at dette var ein nesten som ein krigsfilm.

Plot: 24 år gamle Jennifer Lawrence spelar 17 år gamle Katniss Everdeen. Ho er flink med pil og boge, og har overlevd dei to første filmane, ju-huuu!
Handlinga går føre seg i eit slags postapokalyptisk landskap som antaglegvis skal forestille USA ein gang i framtida. Hovedfienden er Capitol, eit slags diktatur som skal styre over dei andre distrikta i landet (??) Panem.
Katniss vert meir eller mindre motvillig prøvd framstilt som ein slags heltefigur i sitt distrikt, nr. 13. Det lokale propagandaapparatet vil gjerne bruke ho til å samle alle dei andre distrikta i kampen mot Capitol, og dermed må ho også ut i "krigen".

Forutan å kjempe mot onde sentralmakter i, må Katniss også sjå at venner og kjære blir tatt til fange, utsette for farar, samt masse anna styggedom, som t.d. hjernevasking. Det har nemleg hennar hjertevenn Peeta fått gjennomgå, og han er nå ein lydig talsmann for dei onde kreftene i Capitol.

Mykje av filmen går med til å være under jorda, i digre bunkerlignande underjordiske byar. Av og til er hovedpersonane oppe over bakken, og da som oftast i ein eller annan ruin.



Nå er eg ingen stor fan av krigsfilmar, med unntak av "Der Untergang" og "Stalingrad", men "The Hungergames: The Mockingjay, part 1" er lysår fra å være ein god krigsfilm. For det første er det nesten ikkje krigshandlingar der i det heile tatt, og filmen er enda fleire lysår fra å minne om "god". For å være ærleg er dette ein av dei desidert største nedturane eg har hatt på kino EVER.
To timar der det skjer så godt som ingenting, unntatt at Jennifer har litt mareritt.
Alt er forutsigbart, og alt går i sirup, det skjer som sagt ingenting..... herregud for ein kjedeleg film....
At dette fenomenet av ein film og bokserie er vorte så populært er meir enn eg kan fatte og begripe.

Forutan at det skjer null og niks, er det nokre enorme manglar på logikk: Det verste eksempelet er når Katniss fyrer av den einaste pila si i heile filmen. Ho skyt da ned (Spoiler alert) eit slags hypermoderne jagar-bombe fly av eit eller anna slag. OK, det er visstnok ei sprengstoffpil, men dog.
Eg har prøvd å skyte etter fly på ei skytebane med tungt maskingevær, og tru meg: Det er dritvanskeleg å i det heile tatt være i nærleiken. Det til tross for at vi skaut hundrevis av skot.
Jennifer klarar dette. Med EI føkkings PIL. Og BOGE.

Hjelp

Av andre negative ting, må det jo nemnast at omtrent heile filmen er i eit slags diffust underjordisk mørke. Det gjer det meste uklart og skyggefult.

Forresten; Nemnde eg at det omtrent ikkje skjedde noko i heile filmen?

Det var også direkte irriterande at folket måtte rømme langt ned i bakken, men at Katniss si søster sjølvsagt mangla fordi ho måtte finne katten sin....Om ho og katta kom velberga ned akkurat i det dørene vart stengt?
Jepp.

Forresten; Nemnde eg at det ikkje skjedde stort i denne filmen?

Ei imponerande rolleliste til tross: Hjelpe meg for ein kjedeleg og elendig film.
Det hjelper lite å drasse inn mange toppnavn fra Hollywood, når det ikkje skjer den døyt i samfulle to timar.
Skal eg nemne noko positivt, så må det være flotte skodespelarprestasjonar. Til tross for at dei omtrent berre pratar, og aldri gjer noko som helst utanom det.


Det er iallfall første og siste gang eg kastar vekk tida mi på denne filmserien. Ein DVD med dei 100 beste værmeldingane fra 1970-1975 hadde gitt meg meir underholdning.


Høgdepunkt: Phillip Seymour Hoffmann i si siste rolle. Phillip er aldri feil, sjølv om han her er eit univers ifra si glimrande rolle i t.d. Boogienights. Vil du sjå ein verkeleg god film, så sjå heller den.
Ja, og så må eg ta med at ein av Katniss sine beste venner likna veldig på Peter Sagan.

Lavmål: Jennifer og pila. Det er berre for dumt.

Dette høgbudsjettsmølet kjem sikkert til å dra dollar til den store gullmedaljen.
Det forhindrar ikkje at filmen "Lucy" som eg såg for nokre veker sidan og som eg gav terningkast to, framstår som eit meisterverk i forhold til to timar søvndyssing ala "The Hunger Games: The Mockingjay, part 1"

Årets klaraste 

Ja, til slutt: Tok eg med at det skjedde nesten ingenting i løpet av dei to timane filmen varde?

Litt vatn i elva.

Som kjent var det flaum for eit par veker sidan, og mange stader på Vestlandet gjorde elvane store skader.
Her slapp vi billig unna, men om ikkje anna, så eg iallfall nokre bilder som kan illustrere korleis ting forandrar seg.
Ein av fordelane med å bu nær ei elv, er at ein kan ta bilder på kort varsel :-)

17.5.1999. Dette var eit år etter at elva hadde fått utvida løp, samt at var kome på plass ei bru ovanfor badeplassen vår. På denne nasjonaldagen var det imidlertid lite fristande med eit bad.

Vi syntes den gang at det var mykje vatn, og det var det jo, men det skulle altså bli verre med åra.

 Det er også litt artig å legge merke til husa som ikkje er komne.

I 2008 hadde vi ein ryddedugnad, dvs. vi laga til ein natursti langs elva. Den opphaveleg stien fra ni år tidlegare var fullstendig attgrodd, men eit godt dugnadsarbeid rydda mykje opp. Nå er dette ein av våre mest populære turstiar i bygda.

Slik såg det ut etter litt krattfjerning hausten 2008.

I 2013 var det litt vårflaum. Sidan 2008 har vi holdt området vedlike i form at meir eller mindre årleg rydding. Det må til.

Det gjekk ikkje an å gå særleg langt denne fine vårdagen i mai 2013.

I 2009 satte vi ut nokre krakkar langs stien. Desse var svintunge, men i årets haustflaum kom dei jammen sigande nedover. Eg fekk redda dei, meir eller mindre tilfeldig. 

Dette bildet er fra forrige veke, og som ein ser ligg elva der like fin som før.

Det er nesten rart kor store kontrastane kan bli. Forøvrig holdt den nylaga brua til venstre i bildet på å reise. Den har flytta seg og her må ein nok ta litt grep med tanke på framtidige flaumar.

Dette er ei veke etter flaumen.

Min gode nabo på andre sida av elva gav meg løyve til å legge ut desse. Det var veldig greit, for mine bilder vart tekne i mørket, og er såleis langt fra så klare som desse.

Slik såg det altså ut. På dette tidspunkt var det også flo sjø, noko som ikkje gjorde det lettare.

Men vi kan tenke tilbake på sommaren som var.... Det er fra slutten av juni 2014.

Idyll.

Minneverdige sykkelturar 2014

Som i fjor har eg plukka ut nokre sykkelturar som kan være verdt å nemne litt ekstra. I vår flotte natur er det eit uttall av variantar vi kan sykle, men nokre turar hugsar ein spesielt godt.

Eg kan byrje med den verste sykkelturen i år, og kanskje ein av dei verste på lang, lang tid.
Det var i mai, og det var ein heil gjeng som skulle sykle rundt fjorden for første gang denne sesongen. "Rundt Fjorden" er normalt ein flott tur, men denne dagen skar alt seg. For det første hadde helsa vore skral i eit par veker i forvegen, og formen var dermed ikkje på topp. Litt snufsete og smårusken i halsen, ja det skulle vise seg å være ein ganske så fæl dag på sykkel....
Dernest var det start tidleg på morgon. Eller: Det er for tidleg for meg. Eg er kveldssyklist, og synes det er grusomt å trille kl. 0900 om morgonen. Start kl. 2100 derimot, da kan vi snakke.
Uansett møtte vi opp v/Prixen, og drog mot Marifjøra. Alt der byrja ting å skjære seg, for nokre sykla tunnellen, mens eit par av oss andre sykla utanfor. Det betydde at vi vart splitta opp Marheimsgjelet og opp mot Heggmyrane.
Der var eg på makspuls berre for å halde følge. På flate vegen....
På ferja merka eg at dette skulle bli ein tung tur. Innover mot Kroken og Sørheim gjekk det som det kosta etter mitt syn, for vi hadde med oss mange unge spreke folk denne dagen.
Om det hadde vore makspuls før, så vart det nesten enda verre nå. Til alt hell fekk vi ein punktering på Sørheim, så eg trilla sakte vidare i sterk forvisning om at eg ville bli nådd att ganske så snart.
Vi trilla inn til Vassbakken, og eg fant ut at det var inga vits i å plage seg sjølv med å prøve å halde følge. Åleine utover fjorden, i det som må ha vore den tregaste sykling på denne strekninga nokon gang. Beina verka, og lungene peip. Kaldt og varmt, feberen etter sjukdommen hadde nok ikkje lagt seg heilt....
Kom til Gåpnabøgdi sikkert eit kvarter etter dei andre.

Sykkeltur med sprekare folk enn seg sjølv, når ein i tillegg er sjuk... not so smart...

Men dei fleste sykkelturar er av det hyggelege og gode slaget. Helst vil vi sykle i godvær, slik at vi blir brune og fine, evt. ENDA finare. (Om mogleg)
I sommar la vi t.d. ut på ein runde rundt fjorden. Finvær da vi starta, og finvær da vi kom over på Sørsida.
Men så høyrde vi toreveret, og mørke skyer hadde samla seg inn mot Skjolden.
Det var som himmelen opna seg. Styrtregn deluxe. Løysinga? Sykle inn på Vassbakken for ein brus og ein kakebit til regnet gav seg. Det tok ikkje så lang tid.
Og turen heim gjekk greit, men som sagt; Det regna infernalsk i eit kvarter, og det viser kor fort været kan snu.


Det er no nokre år sidan vi har vore i Vigdalen på tur. Årsaka er nok at det er heller slitsomt, spesielt dersom ein skal køyre bomvegen inn mot Vårstølen. Der er det nokre parti som er svinbratte, her bikkar det opp mot 25% på det verste.
Vi tok dette nærast som ein impulstur i sommar, som eit ledd i førebuingane til Voss-Geilo.
Stigninga opp til Vigdalen er rimeleg bratt alt fra starten av, og stig med ca. 10% i snitt i tre kilometer. Deretter blir det meir overkommeleg før ein kjem inn på bomvegen.
Fy ke bratt det er her!!
Iflg. Strava så er heile strekninga 5,6 kilometer, og det stig 600 høgdemeter, dette skal så bli ein kat. 2 stigning.
Klart at dette merkast når ein er gammal og feit.
Men vi kom nå opp, og det var moro nedatt. Crossykkelen tek ein slik nedfart vesentleg bedre enn den gamle raceren.



Ein annan kort, men svært tung, tur var med crossykkelen opp til Brunestegen. Eg har sykla opp hit med terrengdoningen fleire ganger før, og det har gått greit. Nå ville eg prøve med crossen, som jo har ein heilt annan utveksling, 34/28 på det lettaste. (For den uinnvidde: Det betyr 34 tenner på kranken og 28 tenner på kassetten bak. Ein terrengsykkel har gjerne heilt ned i 24 eller 22 tenner framme, og kanskje 30 eller 32 bak. Med sistnemnde utveksling kan ein omtrent sykle opp Feigefossen)
Opp til Judassvingen gjekk greit, og likedan opp til første brua. Så brattar det til ein smule, og siste parhundre meter opp til parkeringsplassen er steinbratte med 18%.
Dessverre får ein ikkje mykje kvile her, for det er langt fra flatt dei første metrane opp mot Brunestegen. Faktisk ligg det også her på gode 10%. Når vi nærmar oss dei to hårnålssvingane, dvs. rett før den første, så er det også her svinbratt. Kanskje ikkje som opp Vigdalen på det verste, men nå køyrer vi på grus. Hårnålssvingane gjer til at vi kan kvile bittelittegranne, men det er ein veldig tøff halvannan kilometer ein skal gjennom før det flatar ut, og endatil går litt ned. På slutten er det atter ein heller tøff stigning, men når ein først er komen så langt, så kan ein ikkje gi seg.
Eg kom meg uansett opp, litt stolt over at eg kom opp hit med bukkestyre for første gang, og tenkte at her har det ikkje vore mange syklar av denne typen. Kanskje ikkje så rart, det er altfor få crossyklar, den "ultimate sykkel" som eg nå les i eit fagblad.
Opp Brunestegen er ein strekning på 6,1 km, og det stig pene 640 meter. Til neste år syklar vi inn på Skår på den nye vegen som vi ser fram til vert ferdig.


Vi hadde også ein fin og minneverdig til Styggevatnet i år. Dette var ein søndagstur, og vi var ein heil gjeng som drog avgårde.  Til Styggevatnet og heim er det over ti mil, så dette er greit å ta litt tidleg på dagen, og ikkje som i fjor da vi reiste kl. 1700, i august....og vi fekk ein punktering...
Nå var dette i slutten av juni, så vi kunne forvente litt snø mot toppen, her skal vi tross alt opp på 1200 meter.
Det er stigninga fra Øy og opp mot Viva som er verst. Her er det ingen hårnålssvingar, berre jamn motbakke på 10-12% nonstop.  På Viva flatar det ut ein smule i nokre hundre meter, og vi kan sjå opp på dammen.
Som vanleg var eg ein av dei siste, utan at det var så nøye. Inni dalbotn var det gått eit snøskred, og vegen var faktisk stengt for bilar grunna rasfare....
Men det var turen heim som skulle vise seg å bli noko for ettertida. For nå vart det punkteringar anmasse. På samme hjul....Var det tre eller fire punkteringar vi talde???
Uansett måtte vi få tak i ein bil som kunne hente den uheldige syklisten, men eit stort aber i så måte er at det er ikkje mobildekning før ein kjem ned att på Breheimsenteret. Så er det bilturen fram. Var det to mil han måtte spasere???
Om ikkje anna så kunne vi ha det moro på bekostning av andre, det er da noko.

Styggevatnet, langt og tungt.

I sommar har vi også vore to turar på Veitastrondi, samt at eg hadde ein solo kveldstur eit stykke av vegen.
Til Veitastrond er det fint å sykle, iallfall hvis ein likar å sykle på smale, svingete vegar med heller dårleg asfalt. Ja, for ikkje å gløyme: Tunnellar. Utan lys. Nå er ikkje lys det største problemet lenger, for nå får ein kjøpt svært sterke lykter. Men eg klarte å punktere ein gang, samt at ein av mine medsyklistar klarte det samme. På første fellesturen var vi berre to (og i nokre kilometer tre), og da fant eit lyst hovud på at vi skulle nedom Solvorn på tur heimatt. På den turen var det tropevarme, og beina var heilt kokte da vi kom opp att på Heggmyrane.
Den siste turen vi hadde dit, i slutten av juli, var vi tre fra Gaupne, samt ein mann som møtte oss på Hafslo. Da vi kom fram på Strondi møtte vi enda ein syklist, så da var vi fem stk, i like drakter. Det var unektleg litt kult. Det er også hyggeleg å sykle heimatt, for det er alltid medvind ned langs vatnet.
Og eg kan framleis ikkje forstå kvifor det skal byggast ein lang tunnell på eksisterande veg framfor å velgje den einaste rassikre løysinga på lang sikt: Ein tunnell til Leirdalen. OK, det hadde blitt dyrare på kort sikt, men Strendingane hadde i det minste fått ein mykje tryggare veg, og endatil kortare, både til Gaupne og Sogndal.
Og tenk den flotte rundturen vi kunne fått på to hjul....

På veg heimatt fra Strondi i slutten av mai.

Til slutt må vi nemne dei to turritta som vi deltok i.
Voss-Geilo først.
Dette rittet vart arrangert for første gang i fjor, og vi melde oss på i år også. Det er ein grei måte å få trimme litt meir utover sommaren.
I år var starten satt til klokka 0900, dvs. ein time før fjoråret, noko som medførte at vi måtte stå opp kl. 0400 om natta, tygge i oss mat i nokre timar, før vi ankom Voss kl. 0800. I eit regnfult haustvær....Der og da frista det svært lite å sykle i sju-åtte timar, men det skulle vise seg å bli ein flott tur. Sola kikka fram før vi var komne til Granvin, og deretter hadde vi stort sett fint vær heilt til vi møtte eit infernalsk regnvær (ispedd hagl) på Dyranut.
Vi kom oss uansett over Hardangervidda og til Geilo på ny pers, utan at det var så nøye. 16 mil i hyggeleg selskap er aldri å forakte uansett.
Så sant helsa held, så er vi med neste år også, og da går forresten Voss-Geilo ei helg før.

Fra gamlevegen langs Eidfjordsvatnet.

Heilt til slutt må eg ta med den tradisjonelle snuen over Sognefjellet. Knappe 14 mil, og eit startfelt med mange lokale, det er veldig artig. Men det er plass til mange fleir!! Alle trilleføre lustringar bør sykle ein gang over Sognefjellet før dei dør. Ta den tid ein treng, men få gjerne med deg ein kollega eller to på nokolunde samme nivå. Så avtaler de berre at de skal halde følge, så kjem dette til å gå heilt greit.
I år fekk vi eit uvær på fjellet som var heilt makelaust. Ein ting er at det byrja å regne litt opp mot Krossbu, det kan vi tåle. Problemet er når det byrjar å regne masse. Og vi i tillegg får vind. Strek sidevind. Da blir dette ein fjelltur for historiebøkene. Den nedfarten vi hadde fra Juvatnet, forbi Oscarshaug (spesielt der ja), Turtagrø og ned til Fortun.... Den kjem eg til å hugse så lenge eg lever. Styrtregn og vindkast som bles syklistar av vegen. Wow.
Nede i Fortun var regnbygene gitt seg, og resultatet var at vatnet som spruta opp på oss var heilt lunkent. Den varme asfalten fungerte som ein radiator, og det passa oss ganske bra, med tanke på at regnvatnet på fjellet var rimeleg kaldt.
Vi stiller til neste år, og da forventar eg masseinnrykk av lustringar på Lom. Enda meir enn i fjor.

The Equalizer

Det vart jammen tid til ein ny kinotur denne veka, på sjølvaste Colosseum i Oslo. (OK; det var i den minste salen)
Nokre kloke hovud hadde funne ut at actionfilmen "The Equalizer" vart verdt å bruke to timar og 11 minutt på, og sjølv om eg er ingen stor fan av æksjenfilmar, så var det uansett ein måte å slå i hjel ein torsdag kveld.




Denzel Washington spelar hovedrolla som "Bob", ein nøktern mann som lever eit anonymt, ja nesten spartansk liv i Boston. Denzel er etterkvart vorten snart 60 år, men det skulle ein nok ikkje tru. Han må seiast å holde seg veldig godt, på samme måte som rollefiguren sin i denne filmen.
Bob arbeider på eit stort byggeutsalg, der han triller lagervarer på plass i reolane, samt at han på ettermiddagen hjelper Ralphie fram mot draumejobben som vektar.
Når Bob kjem heim til sitt mildt sagt stusselege husvære, så et han ein enkel middag, før han brukar seine kveldstimar på å lese bøker på ein nærliggande kafe med ein medbragt tepose.

På kafeen treff han ein av byens lause fuglar, importert fra austeuropa ein stad. Fuglen viser seg å være i kløa til ein lokal russisk hallik som handsamar sine "ansatte" på heller tarveleg vis.
Etter at "vår fugl" har fått skikkeleg bank av den russiske halliken, så går Bob på besøk.....
Bob har nemleg ein bakgrunn som noko heilt anna enn lagerarbeidar.

Det viser seg at den lokale russiske kødden berre var ein  liten del av eit stort, mektig og ikkje minst farleg nettverk.
Ein topp hitman (Martin Csokas) vert sendt fra Moskva for å rydde opp, og resten av filmen går stort sett med til å vente på oppgjeret mellom Bob og russaren Teddy (!!) OK, hans "eigentlege" navn er Nikolai.

Filmen varer som nevnt i godt over to timar, og innleiinga er kanskje ein smule for lang, men det som gjorde det meir plagsomt var at seteplassen på Colosseum var heller begredleg.
Denzel er mannen som ber filmen, men hans russiske motpart er god i rolla som topp og nådelaus drapsmann.
Av andre aktørar kan vi jo nemne at Bill Pullman dukkar opp i ei lita ubetydleg rolle. Kva ein såpass kjend skodespelar gjorde i denne filmen er meg ei gåte, han er nemleg med i berre nokre få minuttar og har nesten enda færre replikkar.


Skal ein berre sjå ein einaste actionfilm i 2014, så må dette være eit godt valg. Vår helt framstår som supermann med hang til å bruke sine butikkvarer ala hammar og spikarpistol som våpen, og han er råare og meir brutal enn andre vigilantefigurar vi har sett. Faktisk nærmar det seg rein tortur i visse scenar.
Flott klypping, stilig musikk og ein Denzel Washington i god form er verdt å ta med seg.
Skal eg nevne noko negativt, så kunne det godt har vore ein litt kortare film, men kanskje det var det miserable sitteplassen som gjorde utslag der. Ellers er det nokre logiske brot i filmen, men pytt-pytt, akkurat i "The Equalizer" så skal eg heller tåle  det.
Denzel leverer som vanleg varene, og filmen fortjener terningkast .


Filmen hadde premiere i byrjinga av september og må seiast å være ein suksess. Av eit budsjett på 55 mill USD så er det nå innspela over 170 mill USD, det må seiast å være svært bra.

Filmens høgdepunkt: Ein spikarpistol kan brukast til så mangt.